داغ دلم

گوئی ای ره گذر از داغ دلم با خبری؟

که بهر ناله ات از سینه بر آید شرری

مگر این آتش من از سر دیوار گذشت؟

که در افتاده بدامان دل رهگذری؟

مگر آگاه شدی از غم تنهایی من

که به غمخواریم اندر دل شب نوحه گری؟

مگر از گلشن عشق آمدی ای بلبل مست؟

که چنین ناله ی جانسوز ندارد بشری

گر تو از آه من اینگونه پریشان شده ای

ز چه در دلبرم این آه ندارد اثری؟

باز گوی ای شبرو بیدل ز چه آرامت نیست؟

به ره کیست که در نیمه شب بی سپری؟

تو هم ای همنفس از یار شکایت داری

به غم عشق بتی مهوش و طناز،دری

تو هم ای مرغ خوش آواز گرفتار چو من

زار و دلخسته و آشفته و بی بال و پری

شب تو نیز بفریاد و فغان می گذرد

تو هم اندر هوس ناله ی مرغ سحری

مگر از راز نهفتن بفغان آمده ای

که کنی فاش غم خویش بهر بام و دری؟

کمی آهسته تر ای شبرو از این کوی گذر

که نوای تو بود مرهم داغ جگری

ز سکوت شب و تاریکی و تنهائی خویش

خاطر آسوده کن و بیم مدار از خطری

نه همه آنچه به ره بینی دیوار و درست

پس دیوار نگر مردم صاحب نظری

دلی اینجاست هم آهنگ تو و نغمه تو

که بجز ناله و فریاد نداری هنری

ز غم من تو بدین ناله حکایت ها کن

اگر از منزل جانانه ی من می گذری

گوی کای خفته بیاد آر که تا این دل شب

خواب را یاد تو ره بسته به چشمان تری

گوی: کای خفته غمم کشت خدا را دریاب

که بجز عشق توام نیست گناه دگری.